ดั่งฝันไป

คำชี้แจงผู้เขียน     นิยายเรื่องดั่งฝันไปเคยลงในเว็บเด็กดีเมื่อตอนต้นปี2560 (ลงไม่จบ) แต่ด้วยข้อผิดพลาดและปัญหาหลายๆอย่างของผู้เขียนเองทำให้ผู้เขียนตัดสินใจที่จะแก้ไขนิยายและรวมตอนให้กระชับมากยิ่งขึ้น โดยตอนต่างๆที่เคยลงไปยังคงมีอยู่ 

ทั้งนี้ถ้าหากผู้เขียนทำผิดพลาดหรือทำให้เกิดปัญหาประการใด ก็ขออภัยนักอ่านทุกท่านมา ณ ที่นี้

                                 

     "เอ้านี่คุณไตร พลูที่คุณอยากรับน่ะฉันจัดให้เสร็จแล้ว" ฉันพูดพลางยื่นซองพลูหมากที่ม้วนอย่างปราณีตบรรจงส่งให้ชายหนุ่ม

เขายื่นมือมารับไปพร้อมกับใบหน้ายิ้มกริ่ม "แม่รัตน์เป็นคนดีเช่นนี้ ฉันเห็นจะรักเสียตายเลย"
คำพูดเย้าแหย่เพียงแค่นิดเดียว กลับทำให้ร่างร้อนรุ่มไปทุกสรรพางค์ แต่มือไม้กลับเย็นเยียบอ่อนเเรง ฉันหันไปค้อนเขาวงใหญ่เเต่เขากลับยิ้มกริ่มรับท่าทีของฉันเท่านั้น

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"จะเสียใจไปทำไมเล่าคุณกร ผู้หญิงทั่วพระนครยังมีอีกมาก ที่หมายปองคุณกรก็มีเกือบครึ่งพระนครแล้ว เหตุใดคุณกรไม่ละม้ายชายตามองพวกหล่อนสักหน่อย บางทีคุณกรอาจจะเจอคนที่ถูกใจก็ได้กระมัง"
"แต่ฉันรักแม่วาด ใจฉันมีเพียงแม่วาดฉันมิอาจรักหญิงใดได้อีก" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความเศร้าใจพลางยกไหสุรากรอกปากไปอึกใหญ่
'เฮอะ พิษรักหนุ่มสาวช่างร้อนแรงเสียจริง' ฉันกระชากไหสุรามาจากมือเขาก่อนยกขึ้นกรอกปากเช่นกัน
"คุณกรเป็นคนดี ร่ำรวยทั้งรูป ทรัพย์สมบัติ ฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่งต้องหาคนที่ถูกใจได้เป็นแน่" ฉันพูดปลอบใจเขาพร้อมยกมือเอื้อมไปตบหลังเขาเบาๆ
"กระนั้นรึ"
"เจ้าค่ะ" ฉันแกล้งตอบ
เขาเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า "ถ้าเช่นนั้นแม่รัตน์มาเป็นคนที่ฉันถูกใจได้ไหมล่ะ"

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     "แม่แม้น วันนี้กุ้งชุมนักฉันอยากกินกุ้งเผาอยู่จริงเชียว" ฉันพูดขณะที่กำลังแหวกว่ายเล่นอยู่ในน้ำ 

     "ฉันก็อยากกินอยู่พอดีเหมือนกัน แต่พี่รัตน์จักต้องทำน้ำพริกตำรับของพี่ให้ฉันรับด้วยหนาไม่เช่นนั้นฉันคงไม่ปันกุ้งพวกนี้ให้พี่กินดอก"

     "ทำไมเป็นเช่นนั้นเล่า พี่เป็นคนจับเองแล้วทำไมจะไม่ให้พี่กินเล่า" ฉันแกล้งถาม

     "ก็นี่มันเรือนของน้อง แม่น้ำนี้ผ่านหน้าบ้านน้อง กุ้งในแม่น้ำย่อมต้องเป็นของน้องด้วย" เธอเถียงอย่างข้างๆคูๆ

     "ก็ได้ๆ ประเดี๋ยวขึ้นไปแล้วพี่จะไปตำน้ำพริกนั่นให้" 

     ฉันขึ้นจากน้ำไปผลัดผ้านุ่งผ้าห่ม ก่อนจะเข้าครัวไปตำพริกเตรียมกระทียมทำน้ำพริกตำรับเด็ดของฉัน โดยมีแม่แม้นเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ กลิ่นกุ้งเผาหอมเตะจมูกชวนให้ท้องหิว เมื่อนึกถึงมันกุ้งร้อนๆเนื้อกุ้งหวานกรอบฉันก็น้ำลายสอทันที แต่ยังไม่ทันที่จะตำน้ำพริกเสร็จดี แก้วก็มายืนเรียกอยู่หน้าเรือน

     "แม่รัตน์ แม่รัตน์"

     "ว่าไงแก้ว" ฉันรีบลุกขึ้นเดินไปหน้าเรือน 

     "ฟ้ามืดครึ้มมาแต่ไกล เห็นทีว่าฝนตั้งเค้าจะตกหนักเเม่รัตน์รีบกลับเรือนเถิด"

     ฉันเงยหน้ามองฟ้าเห็นเมฆฝนจริงจึงรีบบอกลาแม่แม้น ก่อนผลุนผลันรีบกลับเรือน ฝนก็ค่อยๆไล่ตามฉันมาฉันจึงต้องรีบวิ่งฝ่าเม็ดฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างน้อยหวังว่าให้ไปถึงเรือนแพเก็บสินค้าริมท่าน้ำของคุณตาก็ยังดี

     "แม่รัตน์" เสียงหนึ่งเรียกฉันท่ามกลางสายฝน

     ฉันหันกลับไปมองก็เห็นร่างหนึ่งกำลังวิ่งฝ่าเม็ดฝนมาหา ยิ่งร่างนั้นใกล้เข้ามาก็ยิ่งทำให้ฉันแปลกใจ

     "พ่อราม วิ่งตามฉันมามีกระไรหรือ" เขารีบยื่นร่มที่คลุมอยู่มาคลุมให้ฉัน และส่งร่มอีกคันที่ยังไม่ได้กางให้แก้ว

     "ขอบน้ำใจพ่อมากที่มีใจเอาร่มมาให้ฉัน"

     "ฉันจะรอ"

     "พ่อรามว่ากระไรนะ" ฉันตะโกนแข่งกับสายฝนที่เริ่มตกหนัก

     "อยากกินกุ้งมิใช่รึ คราหน้าฉันจะรอ" เขาทำท่าส่งร่มในมือที่ถืออยู่ให้ฉันก่อนจะวิ่งฝ่าสายฝนออกไป

__________________________________________________________

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนการของผู้แต่ง ตัวละคร สถานที่ต่างๆ ไม่มีอยู่จริง อาจมีเนื้เรื่องบางส่วนที่อิงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ไม่เหมาะแก่การนำไปอ้างอิง

     ภาพบุคคลที่นำมาใช้เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น มิได้มีเจตนามาทำให้เสียหายแต่ประการใด